Pożywny żur

Ponownie wracam myślami do czasów dzieciństwa. I we wspomnieniach nie znajduję ani śladu żurku. Biała karta. Pojawia się dopiero w Poznaniu, jako druga zupa uzupełniająca wielkanocny barszcz czerwony. Przepadam za jego kwasotą i aromatem czosnku, którego dodaję w ilościach obłędnych, podobnie rzecz ma się z majerankiem.

Tym razem nie na święta i nie ja, tylko mój Luby, uwarzył pożywny żurek. Spokojnie można dorzucić jeszcze raz tyle czosnku, ile podałam w przepisie. Albo jeszcze więcej. Z ćwiartkami jajka na twardo zastępuje obiad dwudaniowy. Serio.

Niewyjaśnioną do tej pory tajemnicą jest dla mnie istnienie innej zupy o chyba podobnym smaku i wyglądzie, mianowicie barszczu białego. Słyszałam już różne teorie wyjaśniające, czym różni się żurek od barszczu białego (że z innej mąki zrobione), żadna jednak do mnie nie przemawia tak do końca. Ja jeszcze nie jadłam zupy o tak brzmiącej nazwie. Neguję istnienie barszczu białego jako osobnego jestestwa, dla mnie istnieje tylko żur.

***

Pożywny żur

5 białych kiełbas (mogą być różne gatunki), pokrojonych w średnią kostkę

2 duże cebule, pokrojone w drobną kostkę

3 ząbki czosnku, rozgniecionego nożem z odrobiną soli

1 łyżka oliwy

3 butelki 0,5 l gotowego żurowego koncentratu

tyle wody do rozrobienia, ile jest podane na etykiecie butli żurku

1 łyżka ziela angielskiego

10 liści laurowych

4 łyżki utartego majeranku

250 g drobno pokruszonego chleba żytniego

sól, cukier do smaku

Pokrojoną kiełbasę i cebulę mocno podsmażamy w dużym garnku z dodatkiem roztartego z solą czosnku. Dolewamy odmierzoną ilość wody i żur z butelek, dorzucamy ziele angielskie, liście laurowe, majeranek oraz pokruszony chleb żytni, doprawiamy solą i cukrem. Gotujemy tak długo, aż żurek zawrze. Podajemy z ćwiartkami jajek na twardo.